Jest to roślina pochodząca z rejonu śródziemnomorskiego i Azji Mniejszej,uprawiana na niewielkich przestrzeniach w Europie i Ameryce Północnej. W Polsce spotykana jako zdziczały chwast ogrodowy albo roślina uprawna przeważnie w pobliżu pasiek,gdyż jest miododajna.
Ogórecznik jest rośliną jednoroczną,o wysokości 30 – 80 cm,szczeciniasto-białawo owłosioną.
Łodygi ogórecznika są grube soczyste,wyprostowane,górą rozgałęzione wiechowato. Kwiaty promieniste,błękitnego koloru,zebrane na szczycie łodygi w okazałe baldachogrona. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Ogórecznik lekarski zapachem i smakiem przypomina ogórek stąd nazwa,dlatego też w wielu krajach świeże listki tej rośliny są popularnym dodatkiem do różnych sałatek jarzynowych,sosów,zapiekanek itp. Wysuszone ziele ogórecznika służy do sporządzania herbatek leczniczych o wielostronnym zastosowaniu.
Ziele ogórecznika zbiera się w początkach kwitnienia rośliny,suszy.
Skład i działanie.
Ziele zawiera śluzy,saponiny,garbniki,flawonoidy,sole mineralne(głownie mangan,potas oraz żelazo,cynk,miedź niewielkie ilości kobaltu i rozpuszczalną krzemionkę),cholinę kwasy organiczne (cytrynowy,krzemowy,jabłkowy),żywicę(alantoina),i ślady olejku eterycznego. Świeża roślina zawiera dużo witaminy C. Ogórecznik ma działanie moczopędne, napotne, przeciwzapalne, rozmiękczające,powlekające.
Zastosowanie w lecznictwie domowym.
Można go stosować w złej przemianie materii,bakteriobójczo i uspokajająco,w stanach zapalnych błon śluzowych. Ziele używane jest do okładów w chorobach skóry,jak czyraki,wypryski,świąd(również pochodzenia alergicznego). Krzemionka obecna w surowcu ułatwia regenerację uszkodzonego naskórka. Ze względu na działanie osłaniające,ogórecznik wykorzystuje się w leczeniu procesów zapalnych,zwłaszcza przewlekłych,nieżytów górnych dróg oddechowych połączonych z chrypką i suchym kaszlem,nieżytów przewodu pokarmowego,stanów zapalnych jamy ustnej i gardła (płukanki). Oprócz znaczenia leczniczego ma duże walory dietetyczne.
