Estragon (Artemisia dracunculus) pochodzi ze środkowej Azji, prawdopodobnie z Syberii. Słowo dracunculus pochodzi od łacińskiego wyrazu draco i greckiego drakoon, gdyż w Średniowieczu rośliny tej używano do odstraszania różnych bestii i potworów.
Obecnie estragon jest głównie uprawiany w Europie (Francja i Hiszpania). Odmiana uprawiana we Francji jest słodsza od rosyjskiej. Jednakże o ile rosyjski estragon można z łatwością wysiewać z nasion, to francuski musi być sadzony z korzenia. Jako przyprawy używa się świeżych, suszonych lub pokruszonych długich, wąskich liści tej wieloletniej rośliny. Jednakże suszony estragon nie ma już wspaniałego aromatu świeżej przyprawy. Przyprawa ma lekko gorzki smak, przypominający anyż lub koper włoski. Jest szeroko stosowana w kuchni francuskiej do przyprawiania drobiu, warzyw, ryb i sosów (najsławniejszy chyba baérnaise). Nic więc dziwnego, iż Francuzi nazywają estragon królem przypraw. Estragon jest także podstawowym składnikiem różnych mieszanek smakowych, np. ziół prowansalskich, bouquet garni.
Estragon był używany przez starożytnych Greków w przypadku bólów zębów, w Średniowieczu leczono nim ukąszenia wężów, później był używany także do leczenia szkorbutu. Estragon jest bogaty w witaminy A i C. Wzmaga apetyt i ułatwia trawienie. Polecany jest osobom cierpiącym na reumatyzm, skazę moczanową i artretyzm.
Należy dodawać estragon z rozwagą, by nie zdominował smaku potrawy i zagłuszył innych przypraw. Jeśli dodajemy przyprawę podczas gotowania dania, najlepiej jest wsypać ją pod koniec gotowania, bowiem wysoka temperatura zabija jej smak.
